Er zijn van die dagen waarop er uitermate veel gebeurt in mijn hoofd. Elk moment van de dag puilt dan uit van mensen en taken die mijn aandacht opeisen: ‘Kijk hier even naar! Vraag daar nog naar! Vergeet dit niet! Haast je
naar deze plek! En vergeet ondertussen niet na te denken hierover!’ Achter de feiten aanlopen, heet dat. Vermoeid doch voldaan kom ik aan het einde van de avond thuis en kruip ik mijn bed in. Tijd voor een nieuwe dag. Rinse and repeat.
Als mijn aandacht echt naar alle kanten van mijn leven toe gaat, noem ik dat mijn hoogste versnelling. Het is niet alsof ik geleefd word door mijn omgeving, want ik ben hoofdzakelijk zelf verantwoordelijk voor de verdeling van mijn aandacht. Die hoogste versnelling is druk , turbulent en gejaagd, maar weet je wat het is? Ik hou van de hoogste versnelling! Ik hecht ontzettend veel waarde aan het feit dat ik iedere avond met fijne mensen kan doorbrengen. Ik hou van de hectiek en de variatie die komt kijken bij mijn kantoorbaan. Ik ben dol op de kleine notities die ik in mijn boekje schrijf wanneer ik een deadline heb voor een artikel. Ik raak niet overprikkeld, mits ik genoeg gegeten en gedronken heb.
De vraag die overblijft is echter: hoe zit het met de zaken waar ik dolgraag mijn aandacht aan zou willen schenken, maar waar ik niet aan toe kom? Hoe zit het met het schrijven in mijn dagboek? Hoe zit het met de yogalessen die ik zo graag weer wil oppakken? Hoe zit het met die zoektocht naar een grote-mensenbaan die ik op de spreekwoordelijke tweede plank heb neergelegd?
Hier heb ik lang en diep over nagedacht. Ook dat is zoiets: waar blijft de tijd om eens na te denken?. Ik kan er niet langer omheen: het is tijd om de boel een versnelling te verlagen. Ik begon met kleine dingen, zoals weer eens in mijn eentje naar de film gaan. Op sommige avonden kom ik weer vroeg thuis, om kaarsjes aan te steken en urenlang te lezen. Ik heb mezelf getrakteerd op een bezoekje aan de kapper. Ik heb gesolliciteerd voor een functie waar ik oprecht enthousiast van word – maar belangrijker nog: een sollicitatie waar ik mijn best voor heb gedaan.
Ik ken mezelf, dat durf ik te zeggen. Het gaat het beste met me als ik die lagere versnelling aandurf. Als ik emotioneel kalm en vredig ben, heb ik meer ruimte voor de dingen die ertoe doen. Ik laat me dan minder meeslepen door het alledaagse. De hoogste versnelling voelt wel ijverig en lekker, maar het verdoezelt in zijn snelheid wel de zaken waar ik mijn tijd voor moet nemen. En dus haal ik eens diep adem en ga ik op zoek naar dat yogaklasje.
Er zijn van die dagen waarop er uitermate veel gebeurt in mijn hoofd. Elk moment van de dag puilt dan uit van mensen en taken die mijn aandacht opeisen: ‘Kijk hier even naar! Vraag daar nog naar! Vergeet dit niet! Haast je
naar deze plek! En vergeet ondertussen niet na te denken hierover!’ Achter de feiten aanlopen, heet dat. Vermoeid doch voldaan kom ik aan het einde van de avond thuis en kruip ik mijn bed in. Tijd voor een nieuwe dag. Rinse and repeat.
Als mijn aandacht echt naar alle kanten van mijn leven toe gaat, noem ik dat mijn hoogste versnelling. Het is niet alsof ik geleefd word door mijn omgeving, want ik ben hoofdzakelijk zelf verantwoordelijk voor de verdeling van mijn aandacht. Die hoogste versnelling is druk , turbulent en gejaagd, maar weet je wat het is? Ik hou van de hoogste versnelling! Ik hecht ontzettend veel waarde aan het feit dat ik iedere avond met fijne mensen kan doorbrengen. Ik hou van de hectiek en de variatie die komt kijken bij mijn kantoorbaan. Ik ben dol op de kleine notities die ik in mijn boekje schrijf wanneer ik een deadline heb voor een artikel. Ik raak niet overprikkeld, mits ik genoeg gegeten en gedronken heb.
De vraag die overblijft is echter: hoe zit het met de zaken waar ik dolgraag mijn aandacht aan zou willen schenken, maar waar ik niet aan toe kom? Hoe zit het met het schrijven in mijn dagboek? Hoe zit het met de yogalessen die ik zo graag weer wil oppakken? Hoe zit het met die zoektocht naar een grote-mensenbaan die ik op de spreekwoordelijke tweede plank heb neergelegd?
Hier heb ik lang en diep over nagedacht. Ook dat is zoiets: waar blijft de tijd om eens na te denken?. Ik kan er niet langer omheen: het is tijd om de boel een versnelling te verlagen. Ik begon met kleine dingen, zoals weer eens in mijn eentje naar de film gaan. Op sommige avonden kom ik weer vroeg thuis, om kaarsjes aan te steken en urenlang te lezen. Ik heb mezelf getrakteerd op een bezoekje aan de kapper. Ik heb gesolliciteerd voor een functie waar ik oprecht enthousiast van word – maar belangrijker nog: een sollicitatie waar ik mijn best voor heb gedaan.
Ik ken mezelf, dat durf ik te zeggen. Het gaat het beste met me als ik die lagere versnelling aandurf. Als ik emotioneel kalm en vredig ben, heb ik meer ruimte voor de dingen die ertoe doen. Ik laat me dan minder meeslepen door het alledaagse. De hoogste versnelling voelt wel ijverig en lekker, maar het verdoezelt in zijn snelheid wel de zaken waar ik mijn tijd voor moet nemen. En dus haal ik eens diep adem en ga ik op zoek naar dat yogaklasje.
