We zijn allemaal zulke bijzondere en unieke individuen. Sommige ervaringen lijken zelfs zo bijzonder en uniek te zijn dat ik even veronderstel dat ik misschien wel de enige ben met deze gevoelens. Dat mijn angsten en dromen en gevoelens ongekend zijn in hun originaliteit. Dat de rest van de wereld hele andere dingen aan het beleven is, maar dat mijn ervaring toch zo persoonlijk en diepgeworteld ‘van mij’ is, dat het gewoonweg niet kán dat er een ander mens bestaat dat mogelijk kan bevatten hoe het voelt om mij te zijn.
Behalve de liedjes die ik zo mooi vind, dat moet wel gezegd worden. Die snappen mij wel. Gedichten die ik mooi vind ook – die krijgen het voor elkaar om precies te doorgronden hoe het is om de wereld door mijn beleving te ervaren. Kunst in het algemeen is heel goed in het inzoomen op ervaringen en ze herkenbaar te maken.
Die lijn kun je doortrekken. De kunst die jou begrijpt is gemaakt door een kunstenaar. Nu zou ik niet durven stellen dat de kunstenaar jou per definitie ook begrijpt, maar het stelt wel gerust om te weten dat een gevoel tastbaar is gemaakt door die kunstenaar. En dat gevoel resoneert met jouw gevoel.
Misschien zijn we toch niet zo uniek allemaal. Ik denk dat mijn diepste angsten en dromen en gevoelens heel veel lijken op die van de andere mensen die ik rond zie lopen. Ik denk dat we allemaal laagjes hebben ter bescherming van onszelf: de manier waarop we ons presenteren, wat we aan de wereld laten zien. Als een ander jouw zelf-geknutselde laagjes afwijst, deert dat slechts het ego. Maar als de laagjes weg zijn, dan stel je jezelf bloot op een manier die gevoelig en pijnlijk kan zijn.
Hetgeen dat onder de metaforische laagjes zit is vrij universeel, vermoed ik zo. Als je de ander aan kunt kijken zonder gedoe. Als je van elkaar weet dat het diepste verlangen altijd gaat om erkenning en om koestering.
Soms zitten de laagjes zo vastgeroest aan elkaar en ligt het weghalen daarvan zo gevoelig dat het moeizaam en veeleisend is om ze weg te pulken. Dat is altijd aan de persoon zelf. Je kunt een ander niet kwetsbaar maken, immers. Dat maakt het zo mooi als er een echte connectie bestaat tussen mensen: dan vallen de laagjes een voor een weg, dan gaat de kwetsbaarheid haast vanzelf.
Het is een geruststellende gedachte dat we allemaal waarschijnlijk gewoon een aai over onze bol willen.
We zijn allemaal zulke bijzondere en unieke individuen. Sommige ervaringen lijken zelfs zo bijzonder en uniek te zijn dat ik even veronderstel dat ik misschien wel de enige ben met deze gevoelens. Dat mijn angsten en dromen en gevoelens ongekend zijn in hun originaliteit. Dat de rest van de wereld hele andere dingen aan het beleven is, maar dat mijn ervaring toch zo persoonlijk en diepgeworteld ‘van mij’ is, dat het gewoonweg niet kán dat er een ander mens bestaat dat mogelijk kan bevatten hoe het voelt om mij te zijn.
Behalve de liedjes die ik zo mooi vind, dat moet wel gezegd worden. Die snappen mij wel. Gedichten die ik mooi vind ook – die krijgen het voor elkaar om precies te doorgronden hoe het is om de wereld door mijn beleving te ervaren. Kunst in het algemeen is heel goed in het inzoomen op ervaringen en ze herkenbaar te maken.
Die lijn kun je doortrekken. De kunst die jou begrijpt is gemaakt door een kunstenaar. Nu zou ik niet durven stellen dat de kunstenaar jou per definitie ook begrijpt, maar het stelt wel gerust om te weten dat een gevoel tastbaar is gemaakt door die kunstenaar. En dat gevoel resoneert met jouw gevoel.
Misschien zijn we toch niet zo uniek allemaal. Ik denk dat mijn diepste angsten en dromen en gevoelens heel veel lijken op die van de andere mensen die ik rond zie lopen. Ik denk dat we allemaal laagjes hebben ter bescherming van onszelf: de manier waarop we ons presenteren, wat we aan de wereld laten zien. Als een ander jouw zelf-geknutselde laagjes afwijst, deert dat slechts het ego. Maar als de laagjes weg zijn, dan stel je jezelf bloot op een manier die gevoelig en pijnlijk kan zijn.
Hetgeen dat onder de metaforische laagjes zit is vrij universeel, vermoed ik zo. Als je de ander aan kunt kijken zonder gedoe. Als je van elkaar weet dat het diepste verlangen altijd gaat om erkenning en om koestering.
Soms zitten de laagjes zo vastgeroest aan elkaar en ligt het weghalen daarvan zo gevoelig dat het moeizaam en veeleisend is om ze weg te pulken. Dat is altijd aan de persoon zelf. Je kunt een ander niet kwetsbaar maken, immers. Dat maakt het zo mooi als er een echte connectie bestaat tussen mensen: dan vallen de laagjes een voor een weg, dan gaat de kwetsbaarheid haast vanzelf.
Het is een geruststellende gedachte dat we allemaal waarschijnlijk gewoon een aai over onze bol willen.
