In een ver, ver verleden kwam ik dagelijks op een plek die aanvoelde als mijn thuisplaneet: de middelbare school. Zes jaar lang sjeesde ik met mijn rugtas en vrienden door de gangen, onophoudelijk gefascineerd door zowel de onnozele als invloedrijke dingen die me daar overkwamen. Na zes jaar was het ook weer tijd om te vertrekken. Tijdens de diploma-uitreiking heb ik een zorgvuldig voorbereide toespraak gehouden, vol woorden van lof en genegenheid over de plek die ik zou verlaten. Vervuld met nostalgie en de drang om een afdruk achter te laten heeft mijn klas een gedicht op een muur geschilderd: Ithaka van P. C. Canavy. Het gedicht (dat overigens een echte aanrader is om te lezen) propageert dat het niet de eindbestemming is die er toe doet, maar dat vooral de reis er naartoe waardevol is. Ik quote: ‘Keep Ithaka always in your mind. / Arriving there is what you’re destined for. / But don’t hurry the journey at all. / Better if it lasts for years.’
Onderhand ben ik ook afgestudeerd aan de UvA. Ik heb een master in Klinische Neuropsychologie naar binnen geharkt, en sta officieel niet meer ingeschreven aan de universiteit waar ik jarenlang mijn dagen heb doorgebracht. Mijn middelbare school voelde als een plaats die ik moest verlaten, maar met het verlaten van de universiteit betrap ik mezelf erop dat het eigenlijk helemaal niets te maken heeft met de plek. Nee, met mijn vertrek van de universiteit gaat het om een identiteit die ik achter me moet laten. Ik ben nu, voor het eerst in tijden, geen student meer. Eigenlijk is dit de allereerste keer in mijn leven dat ik niet constant aan het theoretiseren, stampen, studeren en schrijven ben om daar vervolgens op becijferd te worden. Weg is de tijd dat als men mij vroeg wat ik zoal uitspookte in mijn dagelijkse bestaan ik gewoon kon zeggen: ‘ik studeer aan de UvA.’ Dat antwoord volstond: iedereen heeft een beeld bij dat studeren, en bovendien was het evident dat ik ergens naartoe aan het werken was. Het studeren was meer dan enkel iets dat ik aan het doen was, het werd wie ik was. Ik was een student.
Ja… en nu? Nu ligt er thuis een alumnuspas die ik van de UvA heb gekregen, als een soort geëvolueerde versie van mijn studentenpas. Ook liggen er twee diploma’s: voor mijn bachelor en mijn master. Het doel is bereikt, ik ben gearriveerd in Ithaka. Hard gewerkt om er te komen, ook. Ik ben geen student meer, ik ben niet meer op reis naar dat beloofde land.
Ik ben geen angstig mens, maar het zou eenieder benauwen om vaarwel te moeten zeggen tegen een onderdeel van je identiteit. Ik betrap mezelf erop dat ik vragen over mijn occupatie beantwoord met het volgende: ‘Ik ben net afgestudeerd…’ (om dat studentschap tòch nog vast te houden) ‘… en nu ben ik op zoek naar een grote-mensenbaan.’ Ik heb een nieuwe Ithaka: de échte baan vinden. Loslaten kan eng zijn, maar god, het is vooral spannend.
In een ver, ver verleden kwam ik dagelijks op een plek die aanvoelde als mijn thuisplaneet: de middelbare school. Zes jaar lang sjeesde ik met mijn rugtas en vrienden door de gangen, onophoudelijk gefascineerd door zowel de onnozele als invloedrijke dingen die me daar overkwamen. Na zes jaar was het ook weer tijd om te vertrekken. Tijdens de diploma-uitreiking heb ik een zorgvuldig voorbereide toespraak gehouden, vol woorden van lof en genegenheid over de plek die ik zou verlaten. Vervuld met nostalgie en de drang om een afdruk achter te laten heeft mijn klas een gedicht op een muur geschilderd: Ithaka van P. C. Canavy. Het gedicht (dat overigens een echte aanrader is om te lezen) propageert dat het niet de eindbestemming is die er toe doet, maar dat vooral de reis er naartoe waardevol is. Ik quote: ‘Keep Ithaka always in your mind. / Arriving there is what you’re destined for. / But don’t hurry the journey at all. / Better if it lasts for years.’
Onderhand ben ik ook afgestudeerd aan de UvA. Ik heb een master in Klinische Neuropsychologie naar binnen geharkt, en sta officieel niet meer ingeschreven aan de universiteit waar ik jarenlang mijn dagen heb doorgebracht. Mijn middelbare school voelde als een plaats die ik moest verlaten, maar met het verlaten van de universiteit betrap ik mezelf erop dat het eigenlijk helemaal niets te maken heeft met de plek. Nee, met mijn vertrek van de universiteit gaat het om een identiteit die ik achter me moet laten. Ik ben nu, voor het eerst in tijden, geen student meer. Eigenlijk is dit de allereerste keer in mijn leven dat ik niet constant aan het theoretiseren, stampen, studeren en schrijven ben om daar vervolgens op becijferd te worden. Weg is de tijd dat als men mij vroeg wat ik zoal uitspookte in mijn dagelijkse bestaan ik gewoon kon zeggen: ‘ik studeer aan de UvA.’ Dat antwoord volstond: iedereen heeft een beeld bij dat studeren, en bovendien was het evident dat ik ergens naartoe aan het werken was. Het studeren was meer dan enkel iets dat ik aan het doen was, het werd wie ik was. Ik was een student.
Ja… en nu? Nu ligt er thuis een alumnuspas die ik van de UvA heb gekregen, als een soort geëvolueerde versie van mijn studentenpas. Ook liggen er twee diploma’s: voor mijn bachelor en mijn master. Het doel is bereikt, ik ben gearriveerd in Ithaka. Hard gewerkt om er te komen, ook. Ik ben geen student meer, ik ben niet meer op reis naar dat beloofde land.
Ik ben geen angstig mens, maar het zou eenieder benauwen om vaarwel te moeten zeggen tegen een onderdeel van je identiteit. Ik betrap mezelf erop dat ik vragen over mijn occupatie beantwoord met het volgende antwoord: ‘Ik ben net afgestudeerd…’ (om dat studentschap tòch nog vast te houden) ‘… en nu ben ik op zoek naar een grote-mensenbaan.’ Ik heb een nieuwe Ithaka: de échte baan vinden. Loslaten kan eng zijn, maar god, het is vooral spannend.
