‘Tijd is geld,’ zegt men wel eens. Of dramatischer nog: tijd is nog veel waardevoller dan geld, want je tijd krijg je nooit meer terug. Zo verlies ik met elke seconde blijkbaar niet alleen waardevolle euro’s, ook het raadselachtige concept van tijd glipt door mijn vingers. Ik wandel van Amsterdam Centraal naar Museumplein, omdat het warm is buiten en ik vrolijk word van de wandeling. Daar gaan veertig minuten van mijn tijd, terwijl ik er ook binnen een kwartier had kunnen zijn met de tram. Na een etentje bij een vriendin, blijf ik nog urenlang met haar rondhangen, omdat haar aanwezigheid me een gevoel van behagen en tevredenheid bezorgt. Daarmee verlies ik kostbare tijd waarin ik iets productiefs had kunnen doen.
Ik ben afgestudeerd en ik ben op zoek naar een grote- mensenbaan. In de tussentijd heb ik een leuke (niet aan mijn studie gerelateerde) baan waarmee ik me goed vermaak. Elke woensdag ben ik vrij, en het idee is dat ik er dan op los ga solliciteren. Op sommige woensdagen doe ik dit ijverig, maar op andere woensdagen kies ik ervoor om in het gras te liggen met een prettig boek en mensen die ik liefheb. Als ik twee weken niet heb gesolliciteerd, voel ik dat drukken op mijn schouders. ‘Ik ben tijd aan het verspelen,’ voel ik dan. ‘Ik zou productiever moeten zijn, deze ontspannen houding brengt me niet waar ik moet zijn.’
Het gevoel wordt zwaarder als anderen me daar ook op aanspreken. Het zit niet in mijn natuur om meedogenloos te zijn tegen mezelf, wat ertoe leidt dat er intern een merkwaardige worsteling plaatsvindt als ik me schuldig voel vanwege mijn tijdsindeling. Enerzijds wil ik zo gauw mogelijk alles doen, maar anderzijds juich ik het toe dat ik heel goed weet hoe ik lief moet zijn voor mezelf. Ik werk graag, en ik werk hard, maar het feit dat die grote-mensen-baan nog niet is verschenen, betekent geen falen.
Het vinden van die baan is een kwestie van zo veel mogelijk pijlen afvuren, tot er eentje raak is. Ik vuur mijn pijlen af, heus, maar mijn zelfwaarde laat ik niet afhangen van hoeveel dat er zijn. De ene week vuur ik er twee af, de andere geen, en het is geen catastrofe als ik sommige dagen opgewekt verbras met mijn lievelingsmensen.
Tijd is geld? Dat weet ik niet zo zeker. Tijd is eerder waardevol. Maar de waarde van tijd is niet dat die allemaal maar opgevuld moet worden met productie. Tijd is waardevol omdat hij wordt gevuld met leven. Ik ga niet ‘Hakuna matata!’ roepen en suggereren dat we allemaal de hele dag in bomen moeten klimmen terwijl iemand akoestische gitaar speelt, maar laten we wel wezen: geld, productie en efficiëntie zijn niet de uitgangspunten van het leven. Ze zijn dan wel de uitgangspunten van een systeem dat we hebben gebouwd, maar dat betekent nog niet dat ze het hetgeen zijn dat het leven zin geeft.
Het zal een kwestie moeten zijn van balans. Ik moet genoeg pijlen afvuren, maar tegelijkertijd nog steeds de tijd nemen om onbekommerd door de wereld te dwalen in mijn vrije tijd.
‘Tijd is geld,’ zegt men wel eens. Of dramatischer nog: tijd is nog veel waardevoller dan geld, want je tijd krijg je nooit meer terug. Zo verlies ik met elke seconde blijkbaar niet alleen waardevolle euro’s, ook het raadselachtige concept van tijd glipt door mijn vingers. Ik wandel van Amsterdam Centraal naar Museumplein, omdat het warm is buiten en ik vrolijk word van de wandeling. Daar gaan veertig minuten van mijn tijd, terwijl ik er ook binnen een kwartier had kunnen zijn met de tram. Na een etentje bij een vriendin, blijf ik nog urenlang met haar rondhangen, omdat haar aanwezigheid me een gevoel van behagen en tevredenheid bezorgt. Daarmee verlies ik kostbare tijd waarin ik iets productiefs had kunnen doen.
Ik ben afgestudeerd en ik ben op zoek naar een grote- mensenbaan. In de tussentijd heb ik een leuke (niet aan mijn studie gerelateerde) baan waarmee ik me goed vermaak. Elke woensdag ben ik vrij, en het idee is dat ik er dan op los ga solliciteren. Op sommige woensdagen doe ik dit ijverig, maar op andere woensdagen kies ik ervoor om in het gras te liggen met een prettig boek en mensen die ik liefheb. Als ik twee weken niet heb gesolliciteerd, voel ik dat drukken op mijn schouders. ‘Ik ben tijd aan het verspelen,’ voel ik dan. ‘Ik zou productiever moeten zijn, deze ontspannen houding brengt me niet waar ik moet zijn.’
Het gevoel wordt zwaarder als anderen me daar ook op aanspreken. Het zit niet in mijn natuur om meedogenloos te zijn tegen mezelf, wat ertoe leidt dat er intern een merkwaardige worsteling plaatsvindt als ik me schuldig voel vanwege mijn tijdsindeling. Enerzijds wil ik zo gauw mogelijk alles doen, maar anderzijds juich ik het toe dat ik heel goed weet hoe ik lief moet zijn voor mezelf. Ik werk graag, en ik werk hard, maar het feit dat die grote-mensen-baan nog niet is verschenen, betekent geen falen.
Het vinden van die baan is een kwestie van zo veel mogelijk pijlen afvuren, tot er eentje raak is. Ik vuur mijn pijlen af, heus, maar mijn zelfwaarde laat ik niet afhangen van hoeveel dat er zijn. De ene week vuur ik er twee af, de andere geen, en het is geen catastrofe als ik sommige dagen opgewekt verbras met mijn lievelingsmensen.
Tijd is geld? Dat weet ik niet zo zeker. Tijd is eerder waardevol. Maar de waarde van tijd is niet dat die allemaal maar opgevuld moet worden met productie. Tijd is waardevol omdat hij wordt gevuld met leven. Ik ga niet ‘Hakuna matata!’ roepen en suggereren dat we allemaal de hele dag in bomen moeten klimmen terwijl iemand akoestische gitaar speelt, maar laten we wel wezen: geld, productie en efficiëntie zijn niet de uitgangspunten van het leven. Ze zijn dan wel de uitgangspunten van een systeem dat we hebben gebouwd, maar dat betekent nog niet dat ze het hetgeen zijn dat het leven zin geeft.
Het zal een kwestie moeten zijn van balans. Ik moet genoeg pijlen afvuren, maar tegelijkertijd nog steeds de tijd nemen om onbekommerd door de wereld te dwalen in mijn vrije tijd.
